Ze blijven daar in het midden van de straat staan (eigenlijk schijnt het dorp uit niet meer dan twee rijen lage huizen te bestaan, van donkerrode of paarsachtige baksteen, die zich over een afstand van meer dan een kilometer aan weerszijden van de kaarsrechte weg uitstrekken, soms afgewisseld met kleine tuinen) die bezaaid ligt met wrakstukken, niet ver van een dood paard dat, hoewel het droog weer is, bijna geheel bedekt is met een vloeibare laag okergele modder. Het moet ongeveer twaalf uur in de middag zijn. De zon staat hoog aan de hemel en hun in elkaar lopende ruiterschaduwen vormen een zwarte vlek onder hen.
Claude Simon, Georgica, 38-39
