190305
Ik betreed de kapperszaak aan de Hoogstraat en groot is
mijn consternatie – ik voel zelfs verdriet! – wanneer ik zie dat het lokaal
waar ik een jaar of tien voor geen geld ben bijgeknipt (steeds minder haar!)
wordt geschilderd. De stoelen en het meubilair zijn verdwenen, waarschijnlijk
bijgezet op een of ander stort. Ik kijk vragend naar de mevrouw die in de
damesafdeling het haar van een oudere heer wast. ‘Hij is gestopt,’ meldt ze.
‘Wist je het niet?’ Neen, ik wist het niet, en ik moet zeggen: het komt aan. Ik
zal die man missen, met zijn embonpoint waarmee hij tegen mijn elleboog
aanschurkte, met zijn roze overhemden en zijn gouden kettinkje, met zijn
gepermanente coupe en zijn radio VBRO. En, niet te vergeten, zijn tarief: 12
euro voor een knipbeurt! Bij mevrouw is dat meteen 20 euro. Wat nog goedkoop
is, maar toch een vermeerdering van maar liefst 75 procent! Nu zaten er twee
personen te wachten. ‘Duurt wel een uurtje,’ zegt mevrouw, die dus naast de
dames die ze al knipte nu ook de heren erbij neemt. ‘Ik kom deze namiddag
terug,’ antwoord ik ontdaan. * Ik ben dus teruggegaan, en mocht na een
halfuurtje wachten op de stoel gaan zitten. Eerst werden mijn haren gewassen.
‘Maar ik heb ze pas gewassen,’ probeerde ik nog, de kapper die nu blijkbaar met
pensioen was gegaan, waste nooit mijn haren. ‘Ik kan geen haren knippen die
niet nat zijn,’ luidde het argument. Daar viel niets tegen in te brengen. * (…)
*
