190328
In het essay ‘De kleine zeemeermin’ (in Een verlangen naar ontroostbaarheid)
heeft Patricia de Martelaere het over het onmogelijke verlangen of het
verlangen naar onmogelijkheid of misschien wel het onmogelijke verlangen naar
onmogelijkheid (ik geraak daar niet aan uit en kan onmogelijk reproduceren waar
De Martelaere het nu eigenlijk over heeft) – enfin, in dat essay parafraseert
ze het sprookje van Hans Christian Andersen en vertelt ze onder meer dat de
zeemeermin op het strand wordt aangetroffen, vanzelfsprekend naakt want een
zeemeermin draagt geen kleren, maar ze is ‘zorgvuldig in haar eigen lange haren
gewikkeld’ (82) zodat zij geen aanstoot geeft. Wil het toeval dat ik
gisterenavond op de trein de Metro aantref van 190327 en daarin, op pagina 1,
een grote foto van twee aangeklede zeemeerminbeelden. Het bericht erbij luidt
als volgt: ‘Twee standbeelden in het pretpark Ancol in het Indonesische Jakarta
hebben een topje aangemeten gekregen. De medewerkers vonden dat meer
familievriendelijk. De beslissing oogst heel wat kritiek.’ De puritanisering
zet zich snel door. Zeer snel. * (…) *
