woensdag 25 november 2015

wolken 1687-1689



wolkenfragmenten uit Joost de Vries, Vechtmemoires

1687
Maar soms loop ik hier de straat uit, helemaal Canal Street af tot ik bij de Hudson ben en de lange, lange lucht boven New Jersey zie en daarachter al dat pure land dat helemaal tot aan de Westkust wordt opgestuwd als een geweldige golf van energie en mensen, alle trotse auto’s op alle snelwegen, de prairie en de bossen, de lichtstraal die vanaf de top van de piramide van het Luxor Hotel in Las Vegas als een verbinding met God hoog de lucht in wordt geschoten tot ver voorbij de wolken, ‘Before the coming of complete night that blesses the earth, darkens all rivers, cups the peaks and folds the final shore in, and nobody, nobody knows what’s going to happen to anybody besides the forlorn rags of growing old’ – ik lees veel Jack Kerouac deze dagen, waarom weet ik niet zo goed. (152)

1688
Als je Salters romans kent weet je wel zo’n beetje wat hij bedoelt: je hoeft niet op zoek te gaan naar je eigen zingeving, want je weet heus wel hoe je moet leven, dat je eerlijk moet zijn tegen anderen en tegenover jezelf, dat je lief moet hebben, dat je vrijheid moet respecteren, dat de zon door de wolken valt en op ons allemaal schijnt. (215)

1689
De eerste zestien dagen van juni regende het alsof God een smet van de wereld wilde spoelen, maar op de zeventiende dag braken de wolkenvelden open, en scheen een vergevend zonnetje op de heuvels tussen Frankrijk en België. (224)