woensdag 18 november 2015

vierenvijftig 38


© Jeroen Henneman


11 november 2015

woensdag

Eergisteren kwam aan het licht dat het Snelle Respons Team, door de burgemeester van Antwerpen in het leven geroepen om aan terrorismebestrijding te doen, een weerspannig veertienjarig kind, dat een oorlog was ontvlucht en dus al getraumatiseerd was, het zwijgen heeft opgelegd met een vuurwapen. De kogel was niet echt en dodelijk, het ging om een plastic kogel uit een paintballpistool. Er weerklonk heel wat kritiek en de burgemeester van Antwerpen nam zijn tijd om het weg te wuiven: zijn troepen konden in de gegeven omstandigheden niets anders doen. Hij werd daarin bijgestaan door heel wat sympathisanten. Overigens, zo zei de burgemeester nog met de hem kenmerkende neerbuigende toon, had het kind ‘enkel een blauwe plek’ opgelopen. Nu brengt journaliste Saskia Van Nieuwenhove aan het licht dat het meisje er erger aan toe was, het zou met een inwendige bloeding enkele dagen in het ziekenhuis hebben doorgebracht. (Nu vertoeft het in een psychiatrische instelling voor volwassenen.) Als dit waar is, en ik heb op basis van het vertrouwen dat ik in Saskia Van Nieuwenhove heb geen reden om daaraan te twijfelen, dan is dit een zoveelste ernstig incident. Andere burgemeesters en zelfs ministers zouden al voor minder zijn opgestapt. Deze gaat dat uit zichzelf niet doen en het beangstigende is dat niemand hem ertoe zal kunnen bewegen, behalve de kiezer – en die draagt hem op handen omdat ze in zijn waterige ogen hun eigen angsten weerspiegeld zien. Wie had ooit gedacht dat deze jolige ‘slimste mens ter wereld’ zou uitgroeien tot zo’n haatzaaier, een echte slechte mens? Ik begin voorwaar geïnteresseerd te geraken in zijn psychologisch profiel. Wat kan die ommekeer verklaren? Welke diepe, diepe frustratie ligt aan de basis ervan? ¶ Sculptuurmaker Claas Oldenburg heeft zo zijn deficiënties. Een van de voorbeelden die Barnes laat aanrukken is een kinderspeelpleininstallatie in het Parc de la Villette in Parijs. Kinderen zouden er speelkansen krijgen op uitvergrote fietsonderdelen. Ze zouden er onder meer een reusachtig fietszadel als glijbaan kunnen gebruiken. (Julian Barnes, In ogenschouw) Parc de la Villette? Maar daar was ik vorige week. Kan het zijn dat ik die installatie van Oldenburg niet gezien heb? Of maar met een half oog gezien? Het zou kunnen. Maar hoe komt dat? Omdat we in ons blikveld overal Claas Oldenburg-achtige constructies zien verschijnen. Sculptuurachtige dingen die bijdragen tot wat de disneyficering van onze steden wordt genoemd. We herkennen het niet meer als ‘kunst’ – let op de aanhalingstekens! ¶ (...) ¶