zaterdag 28 november 2015

vierenvijftig 48


© Mad Max


21 november 2015

zaterdag

Gisteren wandelde ik met K. de stad rond. We hadden het in de twee uur die daarvoor nodig is onder meer over (...) mijn activiteiten op het internet. K. is behalve een regelmatige volger ook een intelligente man die niet lichtvaardig oordeelt, zijn commentaar moet ik dus ter harte nemen. Hij vindt wat ik doe wel interessant, meestal toch, maar in zijn ogen lijk ik toch vooral een ‘luis in de pels’ te willen zijn. ‘Je klopt altijd op dezelfde nagel.’ Ik verweer me met te zeggen dat ik op die nagel zal blijven kloppen zolang hij nog niet helemaal in het blok is gedreven, en dat ik niet de indruk heb dat dat al het geval is, en dat ik nog altijd, zeker ook naar aanleiding van de recente terreurgebeurtenissen, dingen verneem die ik het benadrukken (belichten, parafraseren, ‘delen’) waard vind. Maar ik ben mij natuurlijk wel bewust van het feit dat de buitenwacht dit als een koppige, om niet te zeggen obsessionele fixatie begint te ervaren. Daarmee geeft K. het gevaar aan dat ik met mijn virtuele activiteiten toch op een grens lijk te stuiten, waarachter totale irrelevantie en vereenzaming wachten. In elk geval moet ik mij toch bezinnen over het feit dat hij dat ‘luis in de pels’ als eerste indruk naar voren schuift. Ik wil namelijk helemaal geen luis in de pels zijn. Ik wil de mensen die zich de moeite getroosten om te lezen wat ik schrijf of te bekijken welke foto’s ik maak, wijzen op de mogelijkheid die zich altijd, in gelijk welke omstandigheid, voordoet om de zaken op een ándere manier te bekijken. Ik heb daartoe enkele beweegredenen. Ik vind dat dingen (teksten, foto’s, tekeningen) maken een bestaansvervullende activiteit is; ik oogst graag een beetje erkenning; ik wil een (klein) steentje bijdragen tot een betere wereld en dat is volgens mij een wereld waarin niet een pensée unique heerst en bijgevolg ook een onverdraagzaamheid ten aanzien van wat van die overheersende opinie afwijkt. ¶ Van een chatsessie met C., die bijzonder goed geïnformeerd is over de geopolitieke situatie in het Midden-Oosten, onthoud ik dat we – ‘Misschien ben ik te pessimistisch’ – naar een ‘Mad Max-tijdperk’ evolueren. En ik citeer hier C.: ‘Als je kijkt naar de grote determinanten (nogmaals klimaatopwarming, overbevolking, energie, enz.), dan zie ik de situatie in de toekomst niet stabiliseren. Gewoon omdat de onderliggende factoren niet verdwijnen maar integendeel steeds in intensiteit toenemen.’ Mad Max zit niet in mijn repertoire, ik zoek het straks wel even op op Wiki, maar ik vermoed dat het iets postindustrieels, iets apocalytisch is, iets The Road van Cormac McCarthy-achtigs, waarbij geïsoleerde overblijvers van de mensensoort in een vernield landschap om het pure bestaan vechten, niet al te zeer gehinderd door ethische preoccupaties. Een in alle opzichten onzeker bestaan, dus. ¶