Vlakbij het grote centrale plein van ‘historisch’ Trier –
‘historisch’ met fel aangedikte aanhalingstekens vanwege 1945 – nemen we plaats
op een terrasje voor een laatste dronk. Vlakbij staat zo’n antieke BMW Isetta ,
zo eentje waarbij de enige deur bestaat uit de voorkant van het tuig, dat maar
aan twee mensen plaats biedt. (Ik dacht eerst dat het een Messerschmidt was,
maar dat blijkt dus fout.) Het wagentje is achteraan smaller dan vooraan, wat
het een heel bizarre vorm verleent die, zeker nu je dit voertuig nergens nog te
zien krijgt, moeiteloos de blik weet te vangen. Althans de blik van mannen want
van op onze observatiepost kunnen we empirisch vaststellen dat alle vrouwen het
eigenaardige en opvallende object straal
negeren, terwijl daarentegen alle mannen het minstens een blik gunnen maar er
zelfs meestal voor de pas inhouden, het beginnen te bestuderen en – in bepaalde
gevallen – zelfs hun (vrouwelijk of uit een kind bestaande) gezelschap erop
attent maken. Een jongensachtig enthousiasme dat vrijwel altijd op een
welwillende desinteresse stuit.
De hier gestationeerde BMW Isetta fungeert als wegwijzer
naar het nabije Speelgoedmuseum. Wat mij naadloos bij de grote speelgoedwinkel
Speilzeugparadies aan de Nagelstrasse brengt waar we ook even binnenliepen,
verdeelpunt van het modelspoorbaanmerk Märklin in de regio. Ook daar is de
afdeling techniek een loutere mannenkwestie – wie in de poppenwinkel moet zijn,
gaat daar dwars doorheen zonder de vernuftig vervaardigde, minutieus
gedetailleerde en peperdure locomotiefmodellen ook maar een blik te gunnen. Het
zijn gescheiden werelden.
