de winter van 2017 – 5

Bitter Moon (1992) van Roman Polanski. Een gehuwd stel doet een cruise op de Middellandse Zee: Nigel (Hugh Grant), de vleesgeworden stunteligheid, en Fiona (Kristin Scott Thomas), met een nogal frigide uitstraling. Ze hebben iets te vieren: ze zijn zeven jaar getrouwd. Maar ze zijn braaf, erg braaf, en zitten duidelijk gevangen in een matrimoniale sleur waarin nog maar weinig ruimte is voor fantasie en improvisatie. Hugh geraakt in de ban van een ander echtpaar: de al wat oudere mislukte schrijver Oscar (Peter Coyote), die zich in een rolstoel verplaatst c.q. laat voortduwen, en de veel jongere en vamperige Mimi (Emmanuelle Seigner) in wier netten – het was te voorspellen – sullige Nigel verstrikt geraakt. In opeenvolgende sessies, als was Nigel een psychoanalist, vertelt Oscar zijn verhaal. De relatie die hij met Mimi heeft gehad, blijkt veel stormachtiger en geacccidenteerder te zijn verlopen dan het huwelijk van Nigel en Fiona. Wil Nigel niet een rol spelen in Oscars verhaal? Van het een komt het ander, en voor hij het goed en wel beseft, zit Nigel verwikkeld in een diabolische intrige waarin ook Fiona zich niet onbetuigd laat: ook zij laat een voorheen onvermoede duistere kant van zichzelf zien. Neptunus en Sappho spelen een belangrijke rol in het verhaal dat, overigens, in de laatste week van het jaar wordt afgewikkeld en tijdens de oudejaarsnacht een climax bereikt. Wie vóór het einde afhaakt, krijgt geen rooskleurig beeld mee van de duurzaamheid van passie en de houdbaarheid van een op de lange termijn uitgezette verbintenis.