Ik vond de
Brieven aan
literaire vrienden van Louis Paul Boon niet zo interessant, ik ben
eigenlijk niet zo heel veel relevants aan de weet gekomen. Het beste van het boek is nog
de toon waarin Boon schrijft, het ritme van zijn taal, de eigenheid van zijn
taalgebruik. Ik kan mij voorstellen dat als je veel Boon zou lezen, je op den
duur ook zoals hem zou schrijven – zo’n schrijver is hij: een schrijver met een
eigen stem. En dat is geen geringe verdienste. Eigenlijk draait het vooral dáár
om: een eigen stem.
