"The
combination of economic inequality and pop-cultural frivolity is precisely the
scenario Adorno and others had in mind: mass distraction masking élite
domination." Deze quote komt uit een zeer lezenswaardig artikel
over de verkiezing van Donald Trump, hoe het zover is kunnen komen. In dat
artikel, waarin behalve Theodor Adorno ook Thomas Mann ter sprake komt (om maar
te zeggen dat de auteur de zaken in een wat breder perspectief stelt), worden
de ideeën van de Frankfurter Schule over 'het psychologisch en sociologisch
profiel van het "potentieel fascistisch individu"' gememoreerd. En
uiteraard wordt ingespeeld op de parallellen met het huidige Amerika en Europa. Zo wist Adorno al dat moderne media (film, televisie, radio) 'conformisme
versterken, verschillen van mening temperen, en de gedachten vervormen'. Ze
werken de vervaging van het onderscheid tussen waarheid en leugen in de hand en
zwakken de ernst af die nodig is om een democratie te voeden en te onderhouden.
Divertissement haalt het van democratische discipline. Ironie verdringt
waarheidsliefde. Er is geen duidelijke autoriteit meer om hoax van feit te
onderscheiden. Het ideaal van een ware liberalisering is verwaterd tot de valse
vrijheid om weg te dromen in de frivole drogbeelden van de amusementsindustrie.
We amuseren ons, inderdaad, te pletter. Dada en pop hebben, na meer dan een
halve eeuw ondermijningswerk, de politiek as
we knew it klein gekregen. We bevinden ons volop in het tijdperk van de
'post-truth'. Nieuws dat het
meeste clicks oplevert, wordt werkelijkheid. Het was ook voor de traditionele
media interessanter dat Trump verkozen werd want, jawel, Clinton was so boring: "That suspicion was
confirmed the other day, when a CNN executive, boasting of his network’s
billion-dollar profit in 2016, spoke of 'a general fascination that wouldn’t be
the same as under a Clinton Administration.'”
En nu ga ik Minima
Moralia lezen.
