Faut que ça brille!
Het is nodig dat wij een glans over de dingen leggen. ‘Het vertellen,’ zo lees
ik net in het essay van Paul de Wispelaere ‘Over leugen en waarheid in het
autobiografische schrijven’ (opgenomen in de bundel
Onder voorbehoud) – ‘Het vertellen geeft aan het leven (de
werkelijkheid) een glans en een betekenis die het op zichzelf niet heeft.’ Dat
lijkt me te streng. Soms, zeker niet altijd maar toch af en toe, kan de
werkelijkheid uit zichzelf blinken, schoonheid uitstralen, mogelijk zelfs
verblinden. Maar ik versta wel wat De Wispelaere bedoelt – en de glans waarover
hij het heeft is essentieel om ons een weg doorheen dit leven te banen. Door
het verhaal dat wij ervan maken, wordt het behapstukbaar, overzichtelijk, te
vatten. Zonder verhaal dreigt alles geschiedenisloos uit elkaar te vallen, te
verkruimelen, te desintegreren – zonder dat er iets van overblijft, en neen,
dat willen we niet.
