Café De Vismijn op het eind van de Ezelstraat in Brugge, aan de Ezelpoort, bestaat nog altijd. Hoe het mogelijk is, weet ik niet, maar het is zo. We zullen het aan een vorm van inertie wijten. Aan een soort wet der traagheid, die ook, zeer zeker, toepasbaar is op cafés. Want gesproken in termen van strikte commerciële logica (SCL) had dit cafeetje allang moeten opgedoekt zijn, natuurlijk. Maar ik verdenk de uitbaters ervan lak te hebben aan SCL.
Toen ik, op een regenachtige avond in de winter van 2006 – u kent het sfeertje wel, het is helemaal geen winter maar integendeel een lauw onseizoen, en iedereen zit thuis naar allerlei ongein op de televisie te kijken – dit café passeerde, te voet, op weg naar ik weet niet meer wie of wat, dacht ik: Wedden dat dit etablissement volgend jaar ook niet meer bestaat? Maar kijk, weet ik intussen, het bestaat nog steeds en het zou kunnen, ik herhaal, het zou kúnnen gebeuren dat ik er bijvoorbeeld deze week passeer en er precies hetzelfde denk als vier, straks vijf jaar geleden.
Ik nam toen, vierenhalf jaar geleden, deze foto vanuit een soort van antropologisch geïnspireerde documentatie-ijver. Bewaren, nu het nog kan. Maar ik lette er wel op, zo merk ik nu, dat het televisietoestel, dat voor zoveel eenzaamheid in en rond lege cafés verantwoordelijk is, eenzaamheid die des te harder aankomt als de kasseistraten blinken van de regen, min of meer centraal in het beeld kwam te staan. Want over dat televisietoestel gaat het in deze foto, meer dan over het café.
