Dag 412 vVH&C

081004 – Concert van Paul Weller in de AB in Brussel, gisterenavond. Af en toe stevig rockend, Pete Townsend-achtig breed uithalend met de arm bij het aanslaan van akkoorden-die-er-toe-doen, absolute live-meerwaarde door bepaalde rustige nummers stevig te bewerken (een spacy uitvoering van ‘Wild Wood’, of de ingehouden woede van ‘Porcelain Gods’ als hoogtepunt van het concert), en steeds die doorrookte, melancholieke, vermoeide stem waarvan je voortdurend denkt dat hij het net niet zal halen maar hij haalt het toch. En je bent van dat alles danig onder de indruk. Maar dan zit die kerel alweer als een hippe Johan Stolz in een zeedijkpianobar een tangootje (of is het een rumbaatje) weg te tokkelen. Over het algemeen – jammer dat ik het moet zeggen – maakte Weller een ongeïnteresseerde, routineuze en zelfs arrogante indruk. Er ontstond dan ook nauwelijks enig contact met de zaal – toch essentieel om van een geslaagd optreden te kunnen spreken – en toen de ex-Jam-god uit Engeland er na nauwelijks anderhalf uur met een gesmaakte maar toch wat gemakkelijke cover van ‘All You Need Is Love’ een punt achter zette, legde iedereen zich daar opvallend snel bij neer. Het was overduidelijk dat de set al maanden rotsvast in elkaar gehaakt zat, eens de machine tot stilstand gekomen zou het niet baten er nog een duw aan te geven.