080918, 080930 en 081001 – Happy-go-Lucky is een film(pje: vederlicht) over een jonge vrouw die, zoals zoveel mensen tegenwoordig, tussen allerlei beslommeringen door slalommend, een evenwicht probeert te vinden: werk, school, boodschappen, vriendschappen, familie, hobby’s, woonst… De gewone dingen des levens, kortom. Drukdrukdruk, ademt ze met al haar poriën en vooral met haar schermbrede glimlach uit. Poppy (ja zo heet ze, en haar favoriete kleur is roze) is hyperkinetisch – in die mate zelfs, dat bleek uit onze exit-poll, dat ze tal van filmliefhebbers mateloos op de zenuwen werkt. Poppy is gelukkig, zegt ze – en ze zegt het zo nadrukkelijk dat je er al meteen aan kunt beginnen twijfelen.
Regisseur Mike Leigh wil het, denk ik, vooral over onderwijs hebben, over hoe je ook lang na je schooltijd dingen kunt leren. En niet alleen in de klas (Poppy is onderwijzeres) of in de flamencoles op dinsdagavond of in de auto naast de rij-instructeur (in casu een licht ontvlambare extreemrechtse eenzaat die, dankzij de voortreffelijke prestatie van de acteur die hem leven inblaast, desalniettemin onze sympathie vermag op te wekken). De les die Poppy in de school van het leven leert is, paradoxaal genoeg, dat ze niet in alle situaties anderen iets kan bijbrengen. Het is ten enenmale onmogelijk om alle ongelukkige mensen in je omgeving gelukkig te maken – hoe graag je dat misschien ook zou willen.
