081025 – Ik zag een paar keer een trailer voor het televisieprogramma ‘Voorbij de grens’ waarin een groepje fysiek gehandicapten allerlei gekke ‘uitdagingen’ overwinnen: dwars door de jungle op een rolstoel, blind een vulkaan beklimmen, met evenwichtsstoornissen over een koordenbrug boven een afgrond en meer van die toestanden. In het zog van dit breugheliaanse groepje lammen en blinden ging dan fotografe Lieve Blancquaert mee, en zij zou er een boek van maken. Om maar te zeggen: het sprak mij niet aan.
Tot ik – ‘toevallig’ – op de slotaflevering stuitte, waarin Lieve Blancquaert enkele maanden na het experiment, het boek was inmiddels klaar en zou feestelijk worden voorgesteld, de tien expeditieleden opzoekt en bij hen peilt naar hoe ze op de reis terugblikken.
En kijk, ik moet mijn vooroordeel bijstellen. Blancquaert heeft iets fantastisch’ gerealiseerd. De tien gehandicapten met wie ze samenwerkte leken er in elk geval gelukkig mee – er zijn hechte vriendschappen ontstaan. Maar ook de manier waarop Blancquaert, die zelf ook nadrukkelijk in beeld komt, deze mensen benadert, dwingt respect af. Zij maakte – niet als fotografe maar als tv-maakster, als méns – tien gevoelige, zeer ménselijke portretten. En dan maakte ze er ook nog foto’s bij die, voor zover ik er enkele van heb gezien, behoorlijk indrukwekkend ogen.
(Op de website van Klara staat een vier minuten durend filmpje dat een goed idee geeft van de opzet van het programma en van enkele van Blancquaerts foto’s. De reacties van kijkers in het archief van de site van ‘Voorbij de grens’ bewijzen dat het programma goed is aangekomen.)
