081020 en 081030 – Twee symfonieën van Beethoven. Drie en vier, Van Immerseel met Anima Aeterna. Zo lange tijd – die derde is wel erg lang – je concentratie volhouden, dat is onmogelijk. Je begint de aankleding van de concertzaal van het Brugse Concertgebouw te bewonderen. Kijk, hoe die stoelen nu al aan slijtage onderhevig zijn. En je houdt je bezig met de prangende vraag met welke van de violistes je in de koffer zou willen duiken. Tot de kosmologische bespiegelingen waartoe E.M. Forster in Howards End zijn personages laat komen bij het beluisteren van de vijfde, ben jij duidelijk niet in staat. ’t Is wat meer down to earth, allemaal. Je applaudisseert te gepasten tijde: niet na een beweging en alleen maar nadat de hele symfonie is afgewerkt. Je verlaat met P. de zaal en gaat nog iets drinken in de bar. Waar even later ook de tweede altvioliste en de paukenist komen aanwaaien, en de dirigent met enkele acolieten in zijn zog. Zij bespreken trivia.
*
Een communicatiemiddel.
*
081020 – Het ongemak van de galagenodigden wanneer een coryfee niet langer wenst op te draven in het televisiecircus. Of: hoe marginaal de positie van de intellectueel in de media geworden is. Wanneer hij zich niet meer naar het decorum wenst te schikken, is de verontwaardiging groot. Marcel Reich-Ranicki, 88 jaar inmiddels, weigert de Deutsche Fernsehpreis voor zijn loopbaan als tv-literatuurcriticus. Zie hier.
