ALLEN, Woody
Een niet onverdienstelijk klarinettist – klein, erg zenuwachtig, nogal schutterig, lichtjes vooroverbogen spelend – die om andere redenen beroemd was en op die manier toch veel volk wist te lokken naar een concert dat hij samen met een band in Venetië gaf, bleef voortspelen nadat de elektriciteit was uitgevallen en de goed gevulde zaal in volslagen duisternis was gehuld. Hij had zo’n typische Woody Allen-bril op z’n neus (zoals ook Elvis Costello er een draagt, die het dan weer heeft van Buddy Holly). Het wás Woody Allen. Want dat was die andere reden waar die klarinettist beroemd om was: hij was regisseur van films waarin hij onophoudelijk, onstuitbaar, onvermoeibaar in de hoedanigheid van zijn eigen hoofdacteur – klein, erg zenuwachtig, nogal schutterig, lichtjes voorovergebogen spelend en met zo’n zwarte zware-montuurbril op zijn neus – van shrink naar psych draaft, steevast omringd door mooie maar al even neurasthenieke dames. Eveneens niet onverdienstelijk én voor, inderdaad, goed gevulde en in volslagen duisternis gehulde zalen.
