39 * 28,61 * 962

Ik neem The Ideal Crash mee en zie dus niet veel. Gewoon trappen op het ritme, verbaasd worden dat er in die plaat, waarvan ik tot nu toe altijd heb gedacht dat hij melancholisch en berustend is, ook zoveel woede steekt. Op een gegeven moment word ik er ook kwaad van en rij, voor ik het weet, veertig per uur, puur op adrenaline. En op de berg van Oedelem ga ik voor het eerst dit jaar niet onder de dertig: conditie! Tussen Oedelem en de vaart in Beernem trap ik voortdurend – alles in deze rit is muziek en woede en genot – vierendertig. Ik probeer me nu van die dolle rit iets voor de geest te halen maar het enige wat ik me herinner is ritme, snelheid, bloedmooie muziek en de stilte wanneer ik na het uitlopen van ‘Dream sequence #1’ de oortjes uit mijn oren haal.