Na Een schitterend gebrek kan ik ook van Het bezoek van de lijfarts van Per Olov Enquist maar niet begrijpen dat het zo’n bestseller is: zestien drukken in drie jaar tijd! Ook dit keer had ik de indruk te maken te hebben met een taalvaardig persoon die uit een blokkendoos met historisch materiaal en stilistische trucs niet veel méér doet dan een kunstig en lichtverteerbaar prozawerkje fabriceren. Ik lees, stel vast dat het vlot leest, krijg af en toe de indruk dat het wel mág gelezen worden – maar het glijdt van me af als, tja, als wat, als, laten we maar eventjes nog in de meteorologische stemming van de afgelopen dagen blijven: als een plak sneeuw op de zijruit van een in de zon geparkeerde auto. Dit is geen literatuur maar kunstig ingeblikte historiografie. Dit is geen kunst maar een filosofisch getint verhaaltje voor mensen die haastig, hap-snap iets willen vernemen over een episode in de geschiedenis en over de universele en altijd geldende mechanismen van de macht.
Ook de leesclubleden waren niet bijzonder enthousiast. Een had het zeer graag gelezen, een vond er maar niets aan en was, na afloop van de bijeenkomst, van oordeel dat de – inderdaad nogal geanimeerd verlopen – bijeenkomst nog ‘het beste van dat hele boek’ was. De andere zes van de acht deelnemers (allemaal vrouwen overigens) waren maar matig positief.
