Et à vrai dire, quand on connaissait bien M. de Charlus, son orgueil, sa satiété des plaisirs mondains, ses caprices changés facilement en passions pour des hommes de dernier ordre et de la pire espèce, on peut très bien comprendre que la même grosse fortune qui, échue à un parvenu, l’eût charmé en lui permettant de marier sa fille à un duc et d’inviter des Altesses à ses chasses, M. de Charlus était content de la posséder parce qu’elle lui permettait d’avoir ainsi la haute main sur un, peut-être sur plusieurs établissements où étaient en permanence des jeunes gens avec lesquels il se plaisait.
(III:832)
En om de waarheid te zeggen, wie goed Mijnheer de Charlus kende, zijn hoogmoed, zijn verveeldheid met mondaine pleziertjes, zijn grilletjes die zo gemakkelijk omsloegen in passie voor mannen van het laagste allooi en het ergste soort, kan zeer goed begrijpen dat als hetzelfde grove geluk een parvenu zou zijn toegevallen, deze daardoor gecharmeerd zou zijn omdat hij dan zijn dochter zou kunnen uithuwelijken aan een hertog en Prinsessen uitnodigen op zijn jachtpartijen. Mijnheer de Charlus was er blij mee omdat het hem toeliet de lakens uit te delen in één en misschien zelfs in meerdere etablissementen waar zich te allen tijde jongemannen ophielden met wie hij zich kon amuseren.
En in feite, als je M. de Charlus goed kende, zijn trots kende, zijn verzadiging van mondaine genoegens, zijn grillen die zo gemakkelijk omsloegen in hartstocht voor mannen van het laagste allooi en het ergste slag, dan is het heel wel te begrijpen dat het bezit van hetzelfde grote fortuin dat een parvenu, ware het hem toegevallen, tot zijn welbehagen in staat zou stellen zijn dochter aan een hertog uit te huwelijken en hoogheden te gast te hebben op zijn jachtpartijen, M. de Charlus tevreden stemde omdat hij zo het oppergezag in handen had over een etablissement, over verscheidene misschien, waar te allen tijde jongelieden zaten met wie hij graag verkeerde.
(Cornips VII:161)
