1 januari
2016
vrijdag
In Dubai staat een gebouw even hoog als de Eiffeltoren, maar
drie keer minder hoog dan die ernaast, die de hoogste ter wereld is, in de
fik en wat zeggen ze daar, doodleuk: ‘Laat het vuurwerk maar doorgaan!’ Welnu,
dit is al meteen een beeld van het jaar: het schip zinkt maar het orkest blijft
spelen; we dansen op de rand van de vulkaan. ¶
(...) Dit keer bracht ze creuses mee, maar de zin erin verging me
toen ik opeens in een slijkexemplaar beet. Buiten werden de eerste vuurpijlen
afgeschoten, ik stak mijn laatste sigaret aan. Van het jaar, van mijn leven –
al heb ik nog even. (...) ¶
Ik stap op mijn fiets voor een kilorit en denk verheugd: wat
ben ik een bofkont dat ik niet moet aanschuiven bij een of andere moeder of
schoonmoeder voor alweer een lading taart en koffie-met-gebak-en-een-druppel,
en die conversaties die maar blijven duren en nergens op uitdraaien tenzij ze
al vastlopen in politiek gestuurde ruzies. Neen, dan haal ik liever een frisse
neus in de polders, ook al zijn ze grijs. Vijftien kilometer later sta ik met
een lekke band langs de kant. (…) ¶
 |
| © rr |
Een documentaire over Johnny Cash. Wat een gigantische dip
heeft die man gekend, in zijn carrière. Vanaf de jaren zeventig al ging het
ferm bergaf. Hij vond zichzelf niet meer uit, was niet meer ‘relevant’. Wat een
vernietigend woord, eigenlijk. Achteraf kun je de smakeloosheid van dat
tijdperk hieraan aflezen: dat er opeens geen plaats meer was voor zo’n
grootheid. Glamrock, soul en punk zetten de toon, in een grote schoonmaakoperatie
werd alles wat naar traditie of roots verwees, in het geval van Cash de
countrymuziek, op een hoop geveegd. Pas veel later zou het terugkomen – Cash
werd in 1993 opgevist door Rick Rubin van American Records, en wellicht heeft
ook U2 hierin een rol gespeeld door de man datzelfde jaar te laten meezingen op
‘The Wanderer’ en door
hem in 2000 een cover te laten maken van ‘One’. Zo heb ook ik hem
alsnog weten te vinden. ¶
