dinsdag 5 januari 2016

reactie




Ik las net de novelle 'De Verborgen Dochter' van Ferrante, en ik vond het schitterend.
I.F.

dat was ook mijn indruk van alvast de drie 'korte' romans, "de verborgen dochter", "kwellende liefde" en "dagen van verlating" (dit laatste boek werd trouwens verschillende malen als 'beste' vernoemd in the Guardian. "Dagen .. " deed mij soms denken aan Patricia de Martelaere's "Het onverwachte antwoord" met het 2e 'obsessieve' deel dat in een v de leesclubs zowel enthousiasme als afkeer ontlokte. Voor de trilogie (4 delen?) had ik nog niet de tijd.
L.D.

Had compleet dezelfde indruk, zowel qua 'structuur' als qua stijl. Vooral stilistisch viel het boek me zwaar tegen. En deel twee, dat hier binnenkwam met het eerste, zal ongelezen blijven.
P.L.

Wat Reve betreft kan ik je deels gelijk geven. Maar ik verdraag moeilijk dat je Reve aanvalt - in je laatste stukjes merkte ik trouwens zeer duidelijke Reve-invloeden, ja de Reve-stijl trad op de voorgrond omdat je hem aan het lezen was ! Zo onweerstaanbaar is hij dus (en zo stijlgevoelig ben jij dan ook wel) Het is geouwehoer maar stilistisch kent hij briljante momenten en is het meer dan studentikoze luim. Het is meer dan vertederend exhibitionisme, het is meer dan mystieke exaltatie. Het is Reve en daar geef ik veel om. Er zit altijd iets uiterst kwetsbaars in - hij gooit zich en landt vaak met een kunstige pirouette. De laatste brief, Brief In Een Fles Gevonden, geeft blijk van groot meesterschap. De man weet wel hoe een verhaal in elkaar zit en geeft ons hierin een superieur lesje.
S.D.