31 juli 2013
Mijn tandarts heeft aan zijn plafond een tv-scherm
opgehangen. Om zijn clientèle wat te verstrooien terwijl hij met zijn gemeen
sissende boortjes de restanten van je gebit te lijf gaat. En op dat scherm
waren gisteren de clips van de op onze bloedjes mikkende clip- en reclamezender
TMF te zien. Een mens moet daar af en toe eens een halfuurtje – of als u dat
niet uithoudt, een kwartier – naar zitten (of liggen) kijken om te weten aan
welke gore viezigheid kindjelief wordt uitgeleverd als u in een onbedachtzaam
ogenblik eens even de strakke pedagogische greep (inclusief controle op het
tv-gebruik) hebt gelost. Voor zover u al niet bent toegetreden tot het legioen
dat ‘het’ al heeft opgegeven en de kroost gelaten uitlevert aan de maffia van
kapitalistische hersenspoelers die – blijkbaar – in ons systeem schier
ongelimiteerd en ongecontroleerd op ons nageslacht wordt losgelaten.
Wat ik in dat halfuur onder dat scherm, uitgestrekt op die
in twee betekenissen ‘pijnbank’ zijnde ligstoel, aan platvloerse schunnigheden
heb zien passeren: een mens die uit een andere cultuur, bijvoorbeeld een
ouderwets strenge en strak georganiseerde islamcultuur, ik zeg maar iets,
zomaar in ons Vrije Westen zou binnenwandelen en eventjes de kinderkamer-tv zou
aanzetten, zou er zich stante pede een rolberoerte aan schrikken. Enfin, u kent
het wel of u moet niet doen alsof u het niet kent: nauwelijks aangeklede
‘perfecte’ vrouwenlijven omringd door stoere blingblingnegers in dure sleeën,
voortdurend copulatiebewegingen makend, zich al dan niet tegen een mannenbeen
of danspaal aanschurkend; gezwaai met borsten en geslachtsdelen (dat laatste
door mannen in nauwelijks formaat en draagrichting verhullende slipjes);
close-ups van borstgleuven, bipsen en kruisen – enfin, het hele gamma. En dat
voortdurend, clip na clip, steeds herhaald in een weerzinwekkende loop. Enkel
onderbroken door reclame voor dingen die kinderen niet nodig hebben maar wel
menen te moeten hebben ‘omdat het in de mode is’.
Ik was er niet goed van. Het maakte me verdrietig. Hoe moet
je in godsnaam een opvoeding tot een goed einde brengen met zo’n duivelse doos
in je huis? Hoe moet je nog aan kinderen beginnen als dit de wereld is die hun
wordt voorgespiegeld?
Ik hoor vaak zeggen dat we in een aards paradijs leven. Dat
we vrij zijn. Dat we ook vrij zijn om de tv uit te zetten. (Of de computer,
want daar gaat het hier natuurlijk ook over.) Dat onze kinderen alle kansen
kunnen krijgen.
Ik hoor dat vaak zeggen. Maar ik hoor nooit zeggen dat we in
een schaamteloze dictatuur van de hebzucht leven. Dat onze kinderen op een
onduldbare en niet te verantwoorden manier worden blootgesteld aan ongeveer
alles wat slecht voor ze is, aan alles wat alle waarden die wij hun proberen
mee te geven (voor zover wij dat al niet opgegeven hebben), tegenspreekt,
tegenwerkt en uiteindelijk zelfs tenietdoet.
Ze zien het op een gegeven ogenblik wel in, hoor ik dan
zeggen. Je moet het zo zwart niet zien. Ze draaien uiteindelijk zelf wel aan de
knop. Ja, dat is waar. Dat is in de meeste gevallen waar. Maar wat gebeurt er
met alle stront die ze intussen in hun hoofden hebben opgeslagen? Met alle tijd
die ze aan die smeerlapperij hebben verloren? Met het cynisme dat ze zich eigen
hebben gemaakt? Met de onschuld die ze zijn kwijtgespeeld?
Ik begrijp niet dat de maatschappij waarin wij leven hierop
geen antwoord biedt. Ik zou zeer graag een deel van de ‘vrijheid van
meningsuiting’ waarop we ons altijd beroepen om deze vorm van criminaliteit te
vergoelijken, inleveren om er eind aan te laten stellen.
Een halfuur TMF. Tegen deze marteling kan zelfs een tandarts
die drie tandzenuwholtes heeft uit te schijven niet op.
