21 juli 2013
J. en R. zijn terug van Mexico. Ze hebben daar een week of
twee rondgetrokken en zijn ook op bezoek geweest bij vrienden. Ze zijn het
Spaans machtig. Ze hebben in elk geval van nabij genoeg contact gehad met de
Mexicanen om er de angst te voelen: iedereen heeft al wel iemand in zijn
kennissenkring of familie die is vermoord door de drugsbendes. Het is een echte
terreur en het hele land gaat eronder gebukt. Maar misschien is het ook net
daardoor dat de mensen dichter tegen elkaar aanschurken. De families zijn er
hecht. J. en R. vertellen hoe ze door hun gastfamilie werden onthaald.
Iedereen, van jong tot oud, werd uitgebreid aan hen voorgesteld en die hele
ceremonie duurde een paar uur. Het zou heel onbeleefd zijn het je niet te laten
welgevallen. Maar het was wel hartelijk en zinvol. Hier weten de mensen nog wat
gemeenschapsleven is, aldus J. en R. De dreiging en de angst die in dit land
regeren zijn daar zeker niet vreemd aan.
Ook vertelden J. en R. hoezeer het opvalt dat zoveel Mexicanen
veel te dik zijn. Dat was tien of twintig jaar geleden nog niet het geval. Zij
vertellen hoe Coca Cola de jongste jaren vanuit de Verenigde Staten met
medewerking van de plaatselijke bestuurders het land heeft veroverd en alle
kleine water- en frisdrankenproducenten heeft weggeconcurreerd. Nu kan het
ongehinderd de Mexicanen met zijn mierzoete dieet opfokken. En samen met de
Coca Cola zijn er natuurlijk ook de chips, de hamburgers, de fastfoodketens
etcetera…: alles wat een volk lui en vadsig maakt en een groot deel van de
jonge generatie grondig verpest omdat uiteraard niemand gelukkig kan zijn met
het feit dat hij zijn natuurlijke schoonheid definitief heeft ingeruild voor
vluchtige genietingen.
