Andreas Burnier, De huilende libertijn
87
Het enige wat ik als bijzonderheid te melden heb, is dat toen ik door de poort naar buiten stapte, eindelijk weer in Gods vrije natuur, eindelijk weer onder wind en wolken, tussen gras en bloemen, één met alle vrije, levende schepselen van Haar voor wie wij zouden moeten zijn als de leliën des velds, onschuldig en zorgeloos, ik in een blauwe overvalwagen X naar binnen zag rijden, zijn pafferig gezicht bleek achter de tralies van het pantserglas. (98)
88
Het maanlicht lijkt een pad te vormen, het water over, de bergen in, de zwarte wolken langs, en nog hoger, tot in dat huis van bedrieglijk, niet bestaand licht. (127)
