Van gisteren wil ik mij het tv-portret in de reeks ‘Meneer Doktoor’ van dokter Buytaert in Dudzele herinneren: hoe een mensenleven wordt samengevat in een paar krachtige beelden en anekdotes, waardig verteld en getoond en met zorg uitgekozen, neem bijvoorbeeld het beeld van de klusjesman die in de tuin de surfplanken schrobt, al weet je dat de 88-jarige dokter, die van achter het raam zit toe te kijken, nooit nog de waterpret zal beleven die zo mooi is vastgelegd op de amateurfilmbeelden die hij een jaar of veertig vroeger, toen hij om het zo te zeggen in de fleur van zijn leven was, wellicht zelf heeft gedraaid; ik wil ook die man blijven zien hoe hij, negentig inmiddels en op zijn verjaardag omringd door vele, vele mensen die allemaal blij zijn dat hij bestaan heeft en nog bestaat en dat ze er bij mogen zijn, het eerste exemplaar in ontvangst neemt van het boek dat gemaakt is van de herinneringen die hij alsnog, met zijn laatste krachten als het ware, heeft opgeschreven omdat hij ‘nog zoveel te vertellen’ had en om dan toch iets van zijn rijke leven te laten voortleven in het aandenken van zijn kinderen – een uitzending om nooit te vergeten, eigenlijk, een van de mooiste televisiemomenten die ik ooit beleefde.
Vandaag moet ik werken, eerst voor de Poëziekrant en dan voor mijn werkgever. Vanavond komt B. zijn tekening leveren.
