Het Niepcé-gevoel ligt al een tijdje achter me maar ik kan me perfect voorstellen hoe je je moet gevoeld hebben bij het zien van je eerste negatieven. Die rillingen zijn nu minder intens maar de fascinatie is er telkens weer. Ook als het driehonderdste rolletje z'n beelden prijsgeeft.
'k Vergelijk het soms hiermee: Toen ik voor het eerst het Kanaal overzeilde en na uren varen in de verte de krijtrotsen uit de mist zag opdoemen voelde ik me een beetje Columbus. Nu, zoveel jaren later, weet ik precies wanneer en waar ik de rotsen van Northforeland moet zien. Jezus... wat mis ik 'het kippenvel' van die eerste keer.
Paul
