080904 en 080918 – Het bloedverwantschapsprobleem levert altijd spannende verhalen op. Is dit wel echt mijn kind, is dit wel echt mijn vader? De waarde die we aan de bloedband hechten berust op een van onze laatste onherleidbare instincten, een dat we nog niet hebben weggerationaliseerd – al zijn we er met het installeren van adoptie, heterogene gezinnen en holebi-ouderschap druk mee bezig.
Het bijzondere van de film L’Empreinte de l’Ange van Saffy Nebbou is dat de onzekerheid betreffende de bloedband zich hier niet situeert tussen het kind en de vader maar tussen het kind en de moeder. Bij vaders is die onzekerheid er, gezien de biologische premissen, strikt genomen altijd – mannen hebben zich daar in psychologisch opzicht tegen gewapend, denk ik dan, door niet zo hard aan hun kinderen vast te hangen. Vaders zijn ook in dát opzicht geen moeders.
Wanneer er bij vrouwen twijfel ontstaat nopens het eigen ouderschap, komt er een dosis hysterie, zelfbegoocheling en labiel gedrag om de hoek kijken. L’Empreinte de l’Ange gaat over een vrouw die door een brand in de kraamkliniek haar pasgeboren dochter verloor en die, zeven jaar later op een verjaardagsfeestje, ten aanzien van een van de aanwezige meisjes een onweerstaanbaar moederinstinct voelt opwellen. Ze is er zéker van dat dat meisje haar dochter is en laat zich door niets nog van dat denkbeeld afhelpen.
Ik verklap niet hoe het verder afloopt wanneer ik zeg dat deze overtuiging botst met een andere overtuiging, namelijk deze van die andere vrouw die ook op dat verjaardagsfeestje is, en wel om datzelfde meisje waarin de eerste vrouw haar emoties investeert, mee naar huis te nemen. Zoals ze dat al zeven jaar doet.
’t Is een interessant gegeven, maar levert het ook een goede film op? In de eindgeneriek staat te lezen dat het verhaal van de film op ware feiten is gebaseerd. Toen ik dat las, zei ik bij mezelf: blijkbaar hebben de makers van de film zelf beseft dat hun film onvoldoende overtuigingskracht heeft. En die overtuigingskracht ligt niet in de waarschijnlijkheid van het verhaal, maar in de waarachtige communicatie van de gevoelens. Blijkbaar schort er daar iets aan. Hoe zou dat komen?
Vorm is belangrijk. Er is niet alleen inhoud. De vorm moet die inhoud adequaat communiceren. Ik heb in de hele film geen enkel mooi beeld gezien. De esthetische meerwaarde is nihil. Niet één vormelement (kleur, kadrering, muziek, ritme…) draagt bij tot een algemeen welbevinden waarin ook de inhoud beter zou kunnen gedijen (waarachtiger zou worden). De dialogen dragen de verhaallijn, maar bevatten geen poëzie. Het spel van de acteurs kan er mee door maar is ook al niet bijzonder begeesterend.
En daardoor, door dat alles, komt er ruimte vrij om zich te beginnen ergeren aan details. Bijvoorbeeld dat er opvallend veel Volkswagens Golf close in beeld komen. Bijvoorbeeld dat in een café een man die een ‘demi’ bestelt een kraagloze pint krijgt van de ober, en dat er in het volgende shot wél een kraag op staat.
Voor een andere mening: http://www.digg.be/movie.php?id=1762.
