080905 – De toespraak van Sarah Palin op de Republikeinse Conventie. Hoe die vrouw haar gezin inzet in de strijd. Schaamteloos… Het is eigenlijk niet nodig dat ik het hier zeg, denk ik – maar ik kijk toch met verbazing en afschuw naar hoe haar publiek dat kritiekloos lijkt te slikken. Kijk, hoe die jongen die Palins dochter bezwangerd heeft daar samen met die dochter mag komen opdraven. En dan komt die griezelige McCain ook nog op het podium zijn lesje afdreunen… Het is te gek voor de woorden die hier tekortschieten om mijn verbijstering uit te drukken. En maar wijzen met dat vingertje.
Die hele Conventie draait niet om inhoud. Emotie: dat is de boodschap. De verpakking, en het communiceren van samenhorigheid en fanatisme. Is mevrouw tegen seks voor het huwelijk en tegen abortus? Geen probleem. Is ze voor het boren naar olie in beschermd natuurgebied? Vindt ze Obama’s bekommernis om de klimaatswijziging noppes? Ach, wie bekreunt zich dáár om? Hoe ze overkomt, dát telt. Of ze ‘haar mannetje kan staan’. En dat ze daarbij haar eigen kind, en kleinkind, als pasmunt inwisselt om haar tomeloze ambitie te koelen – geen republikein die zich daar om bekreunt.
Overigens vraag ik mij af waarom nu al maanden onze berichtgeving, hier, in deze plooi in de schort van Europa, wordt beheerst door iets wat – godbetert – niets méér is dan een vóórverkiezing! Wat is de relevantie? Het gaat nu al maanden over lieden die onder elkaar uitmaken over wie het straks zal gaan als echt om de knikkers wordt gespeeld. Kijk, dan moet ik denken aan die ouwe mannetjes die niet alleen naar de match gaan kijken, maar ook nog alle trainingen van hun favoriete voetbalteam bijwonen. En misschien gaan ze niet eens meer naar de match kijken want met de trainingen gaat er al heel wat tijd voorbij en het is bovendien gratis. Ja, dáár is het hen om te doen: niet de échte competitie maar de voorbereiding, de sfeer, het dagelijkse ritueel. De emotie van het erbij horen.
