IJsberen en fokstieren
Met hun boerderij aan de Blankenbergse Dijk, recht tegenover de Sint-Pietersplas (waar de Vlaamse Vereniging voor Watersport afdeling Brugge zeilt, windsurft, kajakt, ijsbeert, hengelt en duikt), raken Agnes en George stilaan ingesloten tussen verkeer en recreatie. De oude en sinds korte tijd beschermde hoeve, waar ze al meer dan dertig jaar wonen en werken, is met talrijke bloemen versierd. Maar ik kom op een slecht moment want er staat een beetje te veel onkruid tussen, zegt Agnes. Hoogtijd om de gifspuit boven te halen, zegt ze.‘Er is hier veel veranderd. Twee jaar geleden is dat hotel “Aan de plas” er bij gekomen. Toen er ook nog sprake van was om onze weide hiervoor om te bouwen tot een camping, zijn we zelfs op Focus geweest.’ De plannen zijn intussen wegens een negatief advies van de provincie – voorlopig? – opgeborgen. Maar Agnes en George hebben aan een half woord genoeg om hun nood te klagen: ‘Wij worden langs alle kanten bestookt met regels. Het wordt alsmaar moeilijker om het hoofd boven water te houden. Wij mogen geen hormonen meer gebruiken, maar in Amerika doen ze daar gewoon mee voort. Twintig kilometer naar het noorden, of veertig kilometer naar het zuiden: ander land, andere regels. In België is alles veel strenger. Het is heel moeilijk om boer te blijven. Als het zo blijft duren, zijn er over tien jaar geen boeren meer. Nu al vinden jonge boerenzonen geen vrouw. Wij willen voortdoen want we zien onze fokstieren graag. Maar het is moeilijk. En hoe gaan de mensen dan aan hun eten geraken? Wij zorgen voor de bevoorrading. Als die wegvalt, is er snel een tekort. Kijk wat er gebeurde toen met de werken aan de Scheepsdalebrug de Aldi een tijdlang niet bereikbaar was. Na amper twee dagen waren de rekken leeg.’
