43 * 29,07 * 1479

Aan de ingang van het Waggelwater kijkt een man door het inwerpgat in de glasbak. Hij houdt de vieze gummi flapjes opzij. Op het plafond van de brug van de expressweg krioelt een spel van licht en schaduw: de weerspiegeling van het kanaalwateroppervlak, als op de door de zon beschenen bodem van een openluchtzwembad. Aan de overkant rijdt een man vijf of misschien zelfs tien per uur sneller dan ik. Hij houdt zijn handen onderaan zijn koersstuur. Wat later is er nog een, en dan nog een: het lijkt wel een tijdrit. Dan komen er drie mannen, voorop rijdt een gele trui! Hé, Parijs is die kant op hoor! Maar dat roep ik niet, dat zou een beetje flauw zijn. Bij het keerpunt is het even schrikken: ik word gekruist door een man met een zwart rennersshirt met daarop een wit geraamte. Wat moet ik daarvan denken? Ik rijd, voor het eerst sinds lang, nog eens door de zomer; gelukkig heb ik er aan gedacht water mee te nemen. Boven mij gieren de motoren van een vrachtvliegtuig voor Oostende in hun achteruit. Daar, boven het korenveld: een roofvogel! Groot, bruin, met vleugeleinden die bovenaan in het zwart zijn gedoopt. Plots, voor mijn wiel, iets zwarts dat van links naar rechts over de straat glijdt. Pas nadat ik heb gedacht dat het een rat is, of zoiets, zie ik dat het de schaduw is van een overvliegende kraai. Voorbij Stalhille, aan het bleekblauwe driehoekige kapelletje, zie ik in de berm een onthutst waterkieken. Dat zie ik meteen, dat het onthutst is: het beest blijft aarzelend staan, normaal maken ze zich snel uit de voeten. Tien meter verder ligt zijn vriend (moeder?, broer?, zus?, paps?) op het wegdek, er steekt nog een slagpen de lucht in. Terug bij het kanaal sla ik, in plaats van links naar de Sint-Pieterskaai, rechtsaf: ik rijd nog eens tot aan de brug van Nieuwege, om dan aan de zuidzijde het tracébegin in omgekeerde richting af te leggen. Bij de glasbak staat nu een rode interventiewagen van de brandweer. Drie mannen loeren bij die gummi flappen naar binnen, het lijkt wel een peepshow.