080701 & 080707 – De film Ciao Stefano van Gianni Zanassi heeft mij vaak doen denken aan Sandro Veronesi’s Kalme chaos. Daar ging het over een man die niet tot rouwen komt en in zijn auto bij de school van zijn dochter gaat kamperen. Hij krijgt een hele reeks mensen op bezoek, die allemaal bij hem hun nood komen klagen. Dat lijkt niet zo kies van die mensen – het wijst toch vooral op een gebrek aan inlevingsvermogen. Ondertussen blijkt die man zelf nauwelijks over het vermogen te beschikken om in te schatten wat in die mensen omgaat. In Ciao Stefano keert Stefano van een wild rockersleven terug naar zijn burgerlijke ouders. Daar ontdekt hij dat iedereen wel een geheim met zich meedraagt. En dat hij zelf bijvoorbeeld zijn zus ook totaal verkeerd inschat. Communicatiestoornis, afstand, onbegrip.
’t Is overigens een af en toe grappige en in zijn geheel genomen wel aangename film. Dat ik voortaan het rood van ingemaakte kersen altijd zal associëren met het blauwgrijs van dolfijnen, heb ik aan deze film te danken. Twee entiteiten (dingen, begrippen, kleuren, emoties…) die ver uit elkaar liggen, worden voor eeuwig samengeklonken – en dat is, denk ik, wat poëzie vermag: dat dat samenklinken zo krachtig gebeurt dat het verband evident onlosmakelijk wordt.
