37 * 28,45 * 1436

Gezeten vooraan op de boeg van zijn scheepje, achter de rode vlag met het witte vierkant van de Belgische binnen- en plezierscheepvaart die naar hem toe wappert, leest een man met wit haar en een grijze baard een boek. Hij kijkt af en toe op, voor zich uit, naar het wateroppervlak tussen de twee bomenrijen aan weerszijden van het kronkelende kanaal. Er zal wel iemand in de cabine achter het roer staan, maar ik zoek niet naar die schipper. Het is alsof die oude man zijn schip bestuurt door te lezen. Wat verderop dobbert in het water een dode aalscholver. Nog een plezierbootje: ‘Vita Nova’. Het koppel daarop: vonden zij een nieuw elan? Op de terugweg nog meer jachten en ter genieting omgebouwde sloepjes. Een van de vrijetijdsschippers wuift naar me en ik wuif terug. Het kinderlijk-onbezorgde van dat gebaar. Ik ben ontroerd. Het doet mij denken aan dat tv-programma van Michiel Hendrickx, per aak door Bourgondië. De eindgeneriek: wuiven naar de mensen aan de kant. De beste stuurlui. Met een toen nog onbeladen Carla Bruni op de geluidsband – iedere keer werd de aflevering met datzelfde liedje, ‘Quelqu’un m’a dit’ afgesloten.