fragment uit Het maaiveld
‘Geniet nog maar goed van uw grote vakantie want straks wordt het bittere ernst.’
Ik herinner mij dat iemand die woorden tot mij sprak, maar niet wie dat was. Peu importe, ik was gewaarschuwd. Achter de zonnige en laatste onbezorgde zomervakantie lag een zwart monster op mij te wachten, een onrustwekkend gebied vol hindernissen en hinderlagen, een grote onbekende. De middelbare school, het Onze-Lieve-Vrouwcollege Assebroek, kortweg OLVA. Den OLVA. En de waarschuwing zou bewaarheid worden. De basis- verhield zich tot de middelbare school – zo zou blijken – als een gastronomisch weekend in de Bourgogne met een kersverse geliefde tot een... Neen, niet tot een strafkamp in de Goelag, dat zou overdreven zijn, maar het kwam toch even in me op en dat zegt toch wel iets. Het was gedaan met niets meer te moeten doen en alles vanzelf voor elkaar te krijgen, het was gedaan met altijd de eerste van de klas te zijn met een score van tegen de negentig procent, het was gedaan met mij opgenomen te weten in een groep kinderen waarin ik mij nooit slecht had gevoeld, het was gedaan met een – meneer Vanthuyne van het tweede leerjaar niet te na gesproken – door vriendelijkheid en zorgzaamheid gekenmerkte relatie met mijn leerkrachten, het was gedaan met de geborgenheid van dat lagere schooltje, een dorpsschooltje eigenlijk, met zijn kindertekeningen en prijsuitreikingen, met zijn speelplaats met het knikkeren en krik-krakken, met een jaar lang dezelfde klas en meester... Het was gedaan met de kindertijd en de overgang had moeilijk bruusker kunnen verlopen. Niet op Ver-Assebroek maar vlakbij de Sint-Kristoffelkerk, een andere parochie in dezelfde gemeente, wachtte een eind de jaren vijftig in onversneden Oostblokarchitectuur opgetrokken gebouwencomplex, met niets dan rechte lijnen, grote ramen, alles geometrisch en ongeïnspireerd functioneel, waar ik mij al meteen totaal op mijn ongemak voelde.
