fragment uit Het maaiveld
Maar goed, het instituut wankelde en dat ontwrichtte de tijd. Een hele generatie zag de evidenties waarmee ze was opgegroeid in een wereld die na de beroering van de oorlog zijn stabiliteit had hervonden een na een verkruimelen. En te midden van die verkruimeling probeerden mijn ouders hun bestaan op te bouwen en hun kinderen op te voeden. In de wereld zoals hij intussen geworden is – en wat is hij in die laatste halve eeuw razendsnel veranderd! – zouden zij zich altijd een buitenstaander hebben gevoeld. Hoe dan ook: de geschiedenis vertellen van een leven dat zich in die wankelende periode heeft ontplooid, bijvoorbeeld het mijne, is niet mogelijk zonder van dat uiteenvallen, wankelen en ontwrichten rekenschap af te leggen.
Moeder, die uit een godvrezend boerenmilieu stamde en opgroeide in het van oudsher zeer katholieke Zuid-West-Vlaanderen, ondervond er het meeste hinder van. Zo zou zij tot het eind van haar leven lijden onder de schuldgevoelens die haar kwelden na haar scheiding. Ondanks de sussende invloed van haar vertrouwenspersoon, kanunnik Dehaene, zou zij die scheiding altijd als zondig blijven ervaren. Wat God verbindt, zal de mens niet verbreken.
Vader was sceptischer. Als zoekende mens stond hij open voor andere ideeën. Maar daarin heeft hij allicht nooit een echte leidraad kunnen ontwaren, zodat ook hij zich nooit volledig zal hebben weten te onttrekken aan de katholieke invloedssfeer die ook zijn jeugd moet hebben gekenmerkt. In die mate dat het dan toch naar Rome was waarnaar hij, als jonge twintiger, zijn eerste voetreis ondernam.
