 |
| © Tim Dirven |
Een volk krijgt de politieke leiders die het verdient. Men
zegt dat wel eens en soms is het waar. Maar af en toe is het toch beter om zich
niet zonder slag of stoot bij die boutade neer te leggen. Want wat moet ik doen
als een politieke leider in mijn naam (‘Wij, Vlamingen’) iets zegt waar ik het
absoluut niet mee eens kan zijn? ‘Spuw’ ik op ‘een taalgrens die ook een
stakingsgrens is’? Neen, ik doe dat helemaal
niet. Meer nog, ik ben dat niet van plan. Ook niet als het steek
zou houden om te spuwen op een grens (letterlijk) of als het echt nodig zou
zijn om te spuwen op dat verachtelijke Waalse stakersvolkje áchter die grens
(metaforisch). Spuwen is niet netjes, en bovendien vind ik helemaal niet dat de
taalgrens ook een stakingsgrens is. En zelfs als de taalgrens een stakingsgrens
zou zijn, dan zou het best wel eens kunnen dat ik vind dat er aan deze kant te
wéinig wordt gestaakt. Neen, minister-president, doe voor mijn part aan onbeheerste
communicatie (of aan gepland steekvlamgespin), maar doe dat
niet in mijn naam. Kijk eens naar hoe de
wereld wérkelijk is. Kijk eens rondom u, en zie hoe u daar staat op die foto
van Tim Dirven: eenzaam met uw viscerale haat en uw electorale paniek. Prettige
Vlaamse feestdag, mijnheer de minister-president. ¶
