AFZIEN
Ik herinner mij een paar keer te hebben afgezien – maar het zal in vergelijking met wat een moeder in barensweeën of Jean Moulin in de martelkamer moet hebben doorstaan niet bepaald iets geweest zijn om over naar huis te schrijven.
Ik viel op de speelplaats van de lagere school een keer met mijn voorhoofd op een vooruitstekende bout van een regenpijp. Er was veel bloed. Het schoolhoofd voerde mij naar de dienst spoedgevallen en daar legde men een laken met een gat in over mij. Wat er daarna gebeurde, herinner ik mij niet meer maar ik heb er wel een litteken aan overgehouden.
Ik schoot een keer met mijn voeten van de pedalen van mijn fiets en de losgeslagen ijzeren pedaal boorde zich als een losgeslagen projectiel achter in mijn knieholte, met een jaap van hier tot daar tot gevolg.
Het verwijderen van een wiek uit mijn neusholte na een neusoperatie was behoorlijk vervelend. Ik dacht, ze halen gewoon een propje watten uit mijn neus maar het bleef maar duren en duren, het bleek een meterslange sliert. Dat was niet aangenaam. De week voor deze ingreep was het ook afzien geblazen geweest want dagen en nachten aan één stuk alleen maar door je mond kunnen ademen is beslist niet prettig. Ik was zestien, toen.
Op een nacht begon ik vreselijk te zweten en oncontroleerbaar te trillen. De lakens waren in geen tijd nat en P. moest ze vervangen. Uiteindelijk belde ze de dokter en die gaf mij een paardenmiddel – zo noemde hij het. Waarschijnlijk behoedde hij mij voor de zeer onaangename en misschien wel fatale gevolgen van een bloedvergiftiging.
Ik heb verschillende keren katers gehad maar één kater herinner ik mij in het bijzonder: ik kon me door de schele hoofdpijn die ik had nauwelijks bewegen en in elk geval niet genoeg om het glas heilzame en in de hitte stilaan lauw wordende water te drinken dat er mij door zou helpen. Tot na de middag bleef ik onbeweeglijk en kotsmisselijk op de tuinstoel liggen.
Ik zag eens af op een fiets op de flanken van de Mont Ventoux, maar dat was een plezierig en bovendien gezocht afzien.
Ik zag ook eens af bij de tandarts toen hij knoeide bij het trekken van een kies. De kies kraakte hoorbaar af en dan begon het peuteren en wrikken. Tot uiteindelijk de in stukken gespleten wortel kon worden bovengespit. De ingreep vond plaats onder verdoving maar daarmee was het geluid niet uitgeschakeld.
Er waren in mijn leven nog andere, minder fysieke manifestaties van afzien.
