dag 857 – 091220 zondag

Thomas Roosenboom vertelt op de radio (bij Fried’l Lesage) wat hij denkt over kinderen en opvoeding. In alle buitenlanden, zegt hij, zijn de kinderen rustiger dan in Nederland. Bij ons schreeuwen de kinderen, ze aanvaarden geen gezag. De ouders slagen er niet in autoriteit af te dwingen, integendeel: zij stellen zich op als de dienaren van hun kinderen. En dan gebeurt het dat je op het trottoir stapt, een ouderpaar met kinderen verspert de weg, en jij moet, als volwassen man, een ommetje maken. Niet één kind maakt aanstalten om voor jou een stap opzij te zetten, niet één ouder maant zijn kind daartoe aan. Thomas Roosenboom – die zelf geen kinderen heeft en er ook geen wil – heeft over de vertroebelde gezagsrelatie tussen de generaties een pamflet geschreven, en dat schijnt in Nederland gunstig te zijn onthaald. Volgens mij raakt hij nochtans aan een van de hardnekkigste taboes: je kúnt niet zomaar verklaren dat je liever hebt dat kinderen niet jengelen en dat ze moeten gehoorzamen en dat ze niet voortdurend hun zin moeten krijgen en dat volwassenen zich beter niet tot hun niveau kunnen verlagen.