Tussen pot en pint

Het mooiste van Woody Allens Broadway Danny Rose (1984) vind ik het gezelschap ouwejongenskrentenbrood dat in het etablissement ‘Delicatessen’ anekdotes zit te debiteren over impresario’s die aan lager wal zijn geraakt. Danny Rose (gespeeld door Allen) is een van die impresario’s, en zijn verhaal vormt het verhaal van de film, die dus een raamvertelling is. Hoe tragisch en dramatisch Dany’s wedervaren ook is (het gaat om vriendschap, hartstocht, loyaliteit, levensgevaar, verraad, een verschrikkelijke zeeziekte op een gammel veerpont op de Hudson en plots niet anders dan met een hoog stemmetje kunnen spreken doordat er helium uit een kogelgat is ontsnapt), het vormt niet meer dan de stof voor een gezellige babbel tussen pot en pint onder vrienden. Dat contrast tussen voor wat de een van levensbelang is en voor de andere slechts een smakelijke anekdote brengt Allen mooi samen door zijn film te laten eindigen op het trottoir voor het restaurant, met een verzoenende ontmoeting tussen Danny Rose en de vrouw die hem aanvankelijk in de steek had gelaten. Waardoor je de indruk krijgt dat die vrienden daar binnen nog zitten te vertellen – misschien drijft de camera, wanneer Danny en Tina uit beeld zijn verdwenen, wel weer, zoals helemaal in het begin van de film, dat restaurant binnen…