Suds and soda (dEUS in de AB, Brussel, 12/10/05)

De band is op de duur onzuiverder beginnen te spelen; de man achter de knoppen heeft het volume stilaan opgetrokken; Janszoons viool begint, vooral in de hoge registers, pijnlijk in de oren te snerpen. Met ‘Suds and Soda’ bereikt het concert een zoveelste hoogtepunt. Het rechtopstaande deel van het publiek laat zich door het schorre scanderen in de strofe gewillig opzwepen. De achter de groep opgehangen spotlichten wentelen, kantelen, flikkeren stroboscopisch; Barman staat spastisch van neen te schudden terwijl hij zijn gitaar geselt. Dan valt de muziek even stil, de hele zaal onder mij (maar ook de gaanderijen op de zijkanten, en de tribune met zitplaatsen achterin waar ik heb plaatsgenomen) baadt in het licht, en de massa heft, na het staccato van daarnet opvallend melodieus, het hymnische refrein aan: there is always something in the air / sometimes, / suds & soda mix OK with beer / can I / can I break your sentiment… Een zee van geheven armen en reikhalsende hoofden, drijvend op de mist van sigarettenrook en wietdampen. Even voel je de orgastische extase in deze zaal; drankbekers, uit puur enthousiasme weggekeild, vliegen door het van klanken en licht en energie gevulde luchtruim en doen je even, heel even, denken dat álles kan. En dat heb ik nooit eerder meegemaakt. Het was een duizelingwekkende, gevaarlijke, aanlokkelijke, bedwelmende, verdovende sirenenzang.