(Voor de Nederlandse bezoekers van deze weblog: de Vlaming Pieter Aspe publiceert met de regelmaat van de klok een thriller, en kan met het geld dat hij daarmee verdient ‘à volonté’ duvels drinken.)
Het is nu wel zeker: Pieter Aspe is dom. Enfin, hij is ook slim natuurlijk, zoals je op een bepaalde manier slim kunt zijn, bijvoorbeeld door een gat in de markt te vinden en daar vervolgens goed geld aan te verdienen, maar toch is nu gebleken dat hij evengoed dom is. Dat zit zo. Pieter Aspe was op de radio. Er is alweer een boek van hem uit (kon ook niet anders, met de Boekenbeurs in het verschiet) en de miljoenste verkochte ‘Aspe’ (zo ver heeft hij het al geschopt: een ‘Aspe’ is een door Aspe geschreven boek, dat wil zeggen, een zogezegd vlot lezende, de indruk van zich met lectuur en zelfs literatuur bezighouden opwekkende, niet al te veel geestelijke inspanning vergende, vaak fluttige en ronduit niets om het lijf hebbende hoeveelheid proza die, qua typografie en presentatie de indruk wekt een boek te zijn en die, steevast, gemiddeld samen met nog twee andere ‘Aspes’ in de boekentoptien staat en zo de lezende Vlaming van nuttiger activiteiten afhoudt) – de miljoenste verkochte ‘Aspe’ dus is in aantocht. En omdat Aspe denkt: per boek dat ik verkoop kan ik op het terras van Cranenburg een duvel drinken, ijvert hij voor nog meer verkoop. Dus dient aan dat miljoen een verkoopstunt te worden vastgehecht. Dat komt hij op de radio vertellen. Goed bekeken hoor, een telefonisch interviewtje van vijf minuten (onder het mom van culturele berichtgeving) kost niets en levert in elk geval meer op dan een peperdure spot van dertig seconden vlak voor het nieuws van twaalf uur.
Waaruit bestaat nu die verkoopstunt? De eerste bladzijde van de miljoenste Aspe zal in het rood zijn gedrukt en wie dat exemplaar op de kop tikt, wacht een mooie prijs: een overnachting in een chique Brugs etablissement, gevolgd door een ontbijt met de gevierde auteur! ‘Niet te vroeg opstaan, liefst’, waarschuwt Pieter nog: hij is geen ochtendmens – fotograferen kun je hem het best bij valavond, wanneer de ochtendwallen onder zijn ogen zijn gladgestreken en voordat die van de nacht zijn komen opzetten. Mooi, denk je welwillend, goed bekeken: nu stormt iedereen natuurlijk naar de boekhandel om naast dat prachtboek ook die prachtprijs in de wacht te slepen. Dat vooruitzichtje, hoe klein ook de waarschijnlijkheid dat het toeval je gunstig gezind is, zal de verkoopcijfers (en de recette van Cranenburg) danig de hoogte in jagen. Slim, hoor! Daar is geen speld tussen te krijgen. Je had van een bedenker van supervernuftige thrillers toch niet anders verwacht, natuurlijk.
Maar dan steekt, in een onbewaakt ogenblik, de domheid de kop op. Aspe namelijk praat – tandengeknars bij de uitgever – zijn neus voorbij en verklapt dat het miljoenste boek al verkocht ís! En wel in boekhandel L. in Gent! Hij zegt het zomaar – al is het al tegen het middaguur aan, je voelt dat het nog té vroeg is voor deze kerel, hij is nog niet wakker, niet alert, hij klinkt in elk geval wat geeuwerig, je ziet zo z’n warrige haardos voor je (radio is zoveel beter dan televisie!). Jammer, maar dit de neus voorbij praten zal in één klap toch een paar duizend verkochte exemplaren schelen. Scheelt het een slok op de borrel? Ach neen. Ontmaskerd komt geheid op één in de toptien, zoveel is zeker. De auteur, slim en dom tegelijk, zal er geen duveltje minder om moeten drinken. En Vlaanderen blijft toch een volk van lezers, nietwaar?
