notitie 494

GEEN ANDER LAND

Ik heb eindelijk de documentaire No Other Land gezien. Niet dat ik dat nodig had om een zogenaamd pro-Palestijns standpunt in te nemen want dat had ik al, maar het maakt toch een verschil wanneer schrijnende beelden een reeds gevormde mening bevestigen en versterken. (Veel meer dan dat was en is het nog altijd niet, een mening, om de heel eenvoudige reden dat ik niet voldoende kennis van zaken, feitenkennis, heb om van een overtuiging te kunnen spreken. Hier gaat het om het verschil tussen denken of vermoeden of aanvoelen aan de ene en zeker weten aan de andere kant; alleen maar denken is niet voldoende om een discussie aan te gaan, met weten kun je het proberen, ook al is iemand die meent iets anders te weten nooit te overtuigen, waardoor een discussie eigenlijk al van meet af aan zinloos is, zie daarover mijn notitie ‘Polarisatie’: het leven als voorlopige oplossing: notitie 491).

De documentaire toont hoe twee vrienden, de Palestijn Basel Adra en de Israëliër Yuval Abraham, die in zijn land als landverrader wordt beschouwd en op doodsbedreigingen wordt onthaald, proberen om de gang van zaken in Adra’s dorp op de Westbank te documenteren. Om de haverklap worden de bezittingen en huizen van de Palestijnen vernield door kolonisten, in de hoop dat de plaatselijke bevolking, die daar al vele eeuwen woont, uiteindelijk haar grond zal inruilen voor een onzeker voortbestaan in de stad of in een of ander buitenland (waar ze door het toedoen van hardvochtige politici zoals Anneleen Van Bossuyt niet meer welkom is). Een ander land dan het hunne hebben ze inderdaad niet.

Deze ongelijke strijd tussen zwaar uitgeruste en door politie en leger begeleide indringers enerzijds, en – behalve met camera’s – ongewapende autochtonen anderzijds is een Gaza in het klein: niet openlijk wreed en grootschalig-genocidair zoals we daar de afgelopen twee jaar hebben gezien, maar druppelsgewijs, langzaam, pesterig, laf en brutaal. Natuurlijk biedt de documentaire een eenzijdig beeld, dat weet ik ook wel, en er zijn de beeldkeuze en de montage en de gekleurde blik van de slachtoffers, maar ik zie echt niet in hoe je de agressieve landroof van de kolonisten, die voorzien zijn van ondoorzichtige en onwettelijke uitzettingsbevelen en sloopvergunningen, anders dan schofterig kunt noemen.

In 2025 kreeg No Other Land in het land van Trump, die de door zijn voorganger Biden tegen de Israëlische kolonisten uitgevaardigde sancties vernietigde, de Oscar voor beste documentaire. Uiteraard kreeg de film in Israël meteen het stempel ‘antisemitisch’. Zoals alles wat een kritiek vormt op het Israëlitische beleid. Het feit dat de twee regisseurs van de film, Hamdan Ballal en Basel Adra, na deze bekroning met zwaar fysiek geweld werden belaagd zonder dat het bij deze misdaden aanwezige IDF en de Israëlische politie ingrepen, en dat een medewerker, Awdah Hathaleen, werd vermoord door kolonisten die het niet pikten dat hij filmde hoe zij zijn bezittingen omverbulldozerden, draagt er ook niet toe bij dat ik mijn grotendeels intuïtieve pro-Palestijnse standpunt zal herzien. Noch stemt het mij hoopvol over het zogenaamde vredesakkoord, dat inmiddels heeft geleid tot het uitwisselen van Israëlische gijzelaars en Palestijnse gevangenen (die vaak zonder enig proces door de Israëlische overheid waren ontvoerd en vastgehouden). Zoals Lotfi El Hamidi, historicus en redacteur bij De Groene Amsterdammer, in een opiniestuk in De Standaard het stelt, garandeert niets dat Israël zijn slachtpartijen niet zal hervatten na de eerste provocatie door bewapende Hamasstrijders of na de eerste terroristische wraakactie vanuit Gaza of de Westbank – en je kunt er gif op innemen dat dergelijke incidenten er zullen komen. Het akkoord gaat bovendien enkel over Gaza. Aan de situatie op de Westelijke Jordaanoever is niets gewijzigd: de landroof gaat er onverminderd voort en Israël blijft er met zijn staatsterreur inbeuken op de oorspronkelijke bevolking van het ondertussen totaal versnipperde Palestijnse grondgebied.

https://picl.be/films/no-other-land?gad_source=2&gad_campaignid=22586789913&gclid=CjwKCAjwxrLHBhA2EiwAu9EdM0T-5fmVEXTR20Lsh_NPkHQoCZYEb05XTP8QGWijmWvOJjotzWyMlxoCy9kQAvD_BwE&dialog=trailer
Het opiniestuk van Lotfi El Hamidi: Het Amerikaanse ‘vredesplan’ voor Gaza is een dictaat in vermomming | De Standaard