fragment uit Het maaiveld
In
het ouderlijk huis waren christelijke symbolen aanwezig, zij het
zeker niet in overvloedige of overdreven mate. Er hing een kruisbeeld
boven de deur tussen woonkamer en hal. Boven op de palier
hing er aan het strookje muur tussen de deur van mijn slaapkamer en
die van mijn ouders een voorwerp met een dubbele hoedanigheid: het
was zowel een wijwaterbassintje, dat meestal droog stond, als een
Mariabeeldje dat een bijzonder kenmerk had dat mij als kind danig
fascineerde: wanneer het nog maar net in duisternis gehuld was, gaf
het nog wat van het eerder ontvangen licht terug. Het beeldje was
vervaardigd uit die geelgroenige, fosforhoudende materie die ook in
uurwerken en wekkers wordt gebruikt teneinde deze in duisternis nog
enige tijd afleesbaar te houden – maar dat verband legde ik als
kind niet en dus kon het voorwerp voor mij ten volle zijn troostende
en beschermende betekenis hebben. A fortiori wanneer er een palmtakje
achter stak. Op de regelmatige lectuur van de Bijbel of andere
religieuze geschriften heb ik mijn ouders nooit kunnen betrappen –
ik vraag me zelfs af of ze een volwaardig exemplaar van de Bijbel
bezaten. Gebeden werd er niet, ook niet voor het eten. (Het Heer,
zegen ons en ook deze spijzen,
dat wij allemaal kenden van school en dat veel later in gemengde
gezelschappen studentikoos zou worden omgevormd tot Heer,
zegen ons en ook deze wijven, werd
niet afgerammeld.) Wat er wel, als religieuze praktijk, of dan toch
als een relict daarvan, bij ons in voege was toen ik nog erg jong
was, was het kruisje dat ‘s avonds voor het slapengaan werd
meegegeven: de duim van achtereenvolgens vader en moeder die een
slordige + op mijn voorhoofd tekende, waarbij zij een
seentje-bewaarje
mompelden:
‘God zegene en beware je’ – ‘God’ was, door veelvuldig
gebruik, uit de formule weggesleten.
