fragment uit Het maaiveld
Ik was vijftien of zestien toen ik voor het eerst besefte, in weerwil van de manifeste ongeïnteresseerdheid van het milieu waarin ik opgroeide in het algemeen en van mijn ouders in het bijzonder, dat ik mogelijk over een talent voor tekenen beschikte. Dat besef was er gekomen, ere wie ere toekomt, door toedoen van mijn vriend Benoni, met wie ik ook een levendige belangstelling voor de voetbalsport deelde. Benoni, die later als tekenaar een internationale renommee wist te vergaren, was, in weerwil van de verwachtingen die in zijn omgeving ten aanzien van hem werden gekoesterd, in de ban geraakt van een fundamentalistisch romantisch kunstenaarsideaal en had de brave en saaie middelbare school waar wij elkaar hadden leren kennen ingeruild voor een avontuurlijke en bovendien in een andere stad gevestigde kunstschool. Maar ondertussen had hij voor mij de toegang tot een andere mogelijke wereld op een kier gezet: die van het atelier, het tekenen naar de natuur, de virtuoze lijn. Tot een totaal andere esthetiek, kortom, waartegen de grijze kitsch waarin ik was opgevoed zo mogelijk nog verbleekte. Het kon niet anders of ik begon te tekenen – maar nu besef ik dat als Benoni een muziekinstrument bespeeld zou hebben, ik zou zijn gaan musiceren. Mijn talent leidde niet, zoals bij hem, tot een roeping waarvoor alles moest wijken. Maar ik ging dus wel naar de avondschool, elke maandag, woensdag en vrijdag – en gelukkig ging Erwin S. ook want alleen had ik het zeker geen drie jaar volgehouden.
