voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen
12 juli 2016
 |
| © Tim Dirven |
Een volk krijgt de politieke leiders die het verdient. Men zegt dat wel eens en soms is het waar. Maar af en toe is het toch beter om zich niet zonder slag of stoot bij die boutade neer te leggen. Want wat moet ik doen als een politieke leider in mijn naam (‘Wij, Vlamingen’) iets zegt waar ik het absoluut niet mee eens kan zijn? ‘Spuw’ ik op ‘een taalgrens die ook een stakingsgrens is’? Neen, ik doe dat helemaal niet. Meer nog, ik ben dat niet van plan. Ook niet als het steek zou houden om te spuwen op een grens (letterlijk) of als het echt nodig zou zijn om te spuwen op dat verachtelijke Waalse stakersvolkje áchter die grens (metaforisch). Spuwen is niet netjes, en bovendien vind ik helemaal niet dat de taalgrens ook een stakingsgrens is. En zelfs als de taalgrens een stakingsgrens zou zijn, dan zou het best wel eens kunnen dat ik vind dat er aan deze kant te wéinig wordt gestaakt. Neen, minister-president, doe voor mijn part aan onbeheerste communicatie (of aan gepland steekvlamgespin), maar doe dat niet in mijn naam. Kijk eens naar hoe de wereld wérkelijk is. Kijk eens rondom u, en zie hoe u daar staat op die foto van Tim Dirven: eenzaam met uw viscerale haat en uw electorale paniek. Prettige Vlaamse feestdag, mijnheer de minister-president.
