MUZIEKLES
Ik moet bekennen dat ik van een titel als Madame Pylinska en het geheim van Chopin niet meteen achterover val, om niet te zeggen dat zo’n titel mij niet tot lezen laat staan tot kopen aanzet, maar door een toeval kruiste deze novelle van Eric-Emmanuel Schmitt vandaag mijn pad en ik moet zeggen, of ik zeg het graag: ik heb dit verhaal in één ruk, van bladzijde 5 tot en met 93, met veel genoegen uitgelezen. Het hoofdpersonage, dat geheel ontoevallig Eric Schmitt heet, volgt vanaf zijn negende pianoles bij madame Pylinska. Hij zou graag Chopin spelen, en zij leert hem dat Chopin geen Beethoven of Bach is. En ook geen Liszt: ‘Bij Lizst is de piano allesoverheersend, alleen is het geen piano meer, hij wordt een vliegend tapijt dat je de wereld laat ontdekken, beken, meren, onweersbuien, de dageraad, dalen waar de klokken beieren, fonteinen, tuinen, bossen. Bij Chopin daarentegen is de piano een wereld op zich, autonoom, compleet, zonder deuren of ramen, een gevoelig, nobel, gehoorzaam instrument waaraan hij genoeg heeft om alles van de menselijke ziel tot uitdrukking te brengen.’ (27) Mevrouw Pylinska geeft op een onorthodoxe manier les, maar Schmitt laat haar dat op zulkdanige manier doen dat muziek-onkundigen zoals ik er een ben daar lering uit kunnen trekken.
