Ik weet niet eens of het een goede kurkentrekker is, of je er goed wijnflessen mee kunt aanspreken. Maar dat is niet wat mij voor dit voorwerp inneemt. Het is het verhaal dat het met zich meebrengt.
We troffen het hondje-met-de-krulstaart aan in het appartement waar we vorige week een paar dagen mochten verblijven. In een residentiële buitenwijk van Hamburg. De bewoonster, die er zelf niet was, had het hondje gekregen van een Oekraïner die ze enige tijd geleden een paar weken had opgevangen. De 83-jarige man was in allerijl Marioepol ontvlucht. Een dochter en kleinkind waren eerder al in Duitsland aangekomen.
De man had dit wijnlievende hondje zelf gemaakt. En hij had het altijd bij. Er valt altijd wel iets te vieren.
In Marioepol worden vast niet veel flessen meer gekraakt. Toch niet door de overlevende bewoners die de stad niet zijn ontvlucht.
Ik zoek op het net beelden van Marioepol, voor en na. Mocht het hondje daar zijn gebleven, het zou intact gebleven zijn. Ergens tussen het puin. Zo solide is het wel.
De man ‘kreeg’ corona en is nu in een verzorgingstehuis opgenomen. Uit dankbaarheid voor zijn verblijf in het appartement van onze gastvrouw schonk hij haar zijn dierbare bezit. Een ontroerend mooi, maar ook dieptriest gebaar.
