TERRA INCOGNITA
Vorige week begaf mijn externe harde schijf het. De externe harde schijf van mijn computer welteverstaan – maar dat is allicht een overbodige toevoeging, zo ver zijn we nog niet.
Maar echt, het is geen grap en het was eigenlijk ook niet om te lachen want op die externe schijf stond zo ongeveer 250 gigabite met ongeveer al mijn foto’s van de afgelopen tien jaar, al mijn muziek, al mijn teksten – een onafzienbare en chaotisch ‘geordende’ hoeveelheid materiaal die ik nooit op een fatsoenlijke manier had gebackupt, hoe vaak ook ik mij had gerealiseerd dat ik dat eigenlijk wel eens moest doen – je wist maar nooit.
Je weet maar nooit. Neen, nooit weet je het. Wat je allemaal weet, onthouden moet, voor het vergeten wenst te behoeden. Veel te veel, natuurlijk. Het overgrote deel van wat op die schijf staat is gedateerde rommel waarvan ik het verlies nooit hoef te betreuren, niet eens zal merken. Maar uiteraard staat daar toch ook veel op dat ik niet graag kwijt ben. Maar wat is dat dan allemaal?
Ik neem het wilsbesluit om niet aan paniek of verdriet toe te geven zolang ik er niet zeker van ben dat alles reddeloos verloren is. Het is een stoïcijns besluit. Met al meteen tot rouw over te gaan, bereik ik niets. Ik koppel het toestel los, ga ermee naar mijn computerboer Lucky’s PC op de hoek van de Sint-Jorisstraat en lever daar een groot stuk van mijn verleden over aan zijn goede zorgen. Hij zal mij een bericht sturen wanneer hij weet of hij mijn gegevens kan redden. Of niet.
Ik wacht een dag, twee dagen, drie. Doende de procedures die ik, vaak zonder mij daarvan bewust te zijn, dagelijks herhaal – ik bedoel dat ik ze automatisch verricht, zonder erbij na te denken: handelingen waarbij ik om de haverklap gegevens van die externe harde schijf pleeg te halen of er weer nieuwe op zet – doende dus die procedures dringt het stilaan tot mij door wat er allemaal op die externe harde schijf staat en hoe groot het ongemak zou zijn indien dat alles niet kan worden gerecupereerd.
Het akelige van vergeten, zo besef ik, is dat je niet weet wát je vergeten bent. Dit ICT-akkefietje lijkt mij een goede metafoor voor wat velen ons aan het eind van hun leven te wachten staat, het akelige vergeten dat ik sommigen al heb zien overvallen en waar ik zo bang voor ben.
De kapotte externe harde schijf blijkt inderdaad maar een akkefietje. Exact een week nadat ik het toestel heb uitgeleverd aan Lucky krijg ik het verlossende bericht dat ik het nieuwe externe geheugen, half zo groot in fysieke omvang en met ‘1 terra’ opslagcapaciteit waarvan mijn overgeplaatste gegevens nu slechts een kwart innemen vier keer performanter, mag komen ophalen. Alles blijkt er weer op te staan, op dezelfde chaotische manier ‘geordend’ als op de vorige drager, de massa dingen waarvan ik het (voorlopige) verlies had opgemerkt en nog veel meer zaken waarvan ik het verlies nog zou hebben moeten betreuren indien de operatie minder gunstig zou zijn afgelopen.
Ik ben blij dat ik geen energie heb besteed aan negatieve emoties van verlies en rouwverwerking en kan weer verder met de orde van de dag – al zal ik nu misschien toch eens denken aan het opslaan van wat ik wérkelijk nodig heb op een of andere cloud.
