KNIPMESSEN
Indien Eden Hazard het in zijn hoofd zou halen om woensdag met de regenboogarmband aan de aftrap te verschijnen, dan moet de scheidsrechter van dienst hem op een gele kaart trakteren, of die daar nu zelf zin in heeft of niet. Maar natuurlijk zal Eden Hazard niet met de regenboogarmband op het terrein verschijnen. Het zal hem aan zijn reet roesten, die armband. Spelen moeten we doen, zal hij niet geheel en al tegen zijn natuur denken, en wereldkampioen worden natuurlijk. Dat is wat Eden zal denken – al zal hij natuurlijk niet geloven dat het er nog in zit, dat wereldkampioen worden. Maar Eden Hazard is professioneel. Hij weet dat zijn belangrijkste taak is de mensen thuis te doen geloven dat het kán en dus moet hij aan de aftrap verschijnen zonder zich meteen een gele kaart te laten aansmeren. Dus zal hij zonder regenboogarmband spelen. (Al is er in een hoekje van zijn mensenbrein het besef dat het misschien toch eervoller zou zijn om gewoon die armband wél aan te trekken en die gele kaart dan maar te incasseren – alles beter dan laf door het woestijnstof te kruipen voor die op hun beurt kruiperige Fifa-bobo’s die, geschaard achter de hypocriete überbobo Infantino, knipmessen voor de sjeiks.) (Knipmessen is een werkwoord. Ik knipmes, jij knipmest, hij knipmest…)
Neen, dan de spelers van Iran. Die riskeren tenminste iets. Zij knipmessen niet. Zij zingen niet mee met het volkslied omdat ze het niet eens zijn met de manier waarop in hun land de mensenrechten met voeten worden getreden. Zij wéten dat hun landgenoten die daartegen op straat komen worden vermoord. Zij tonen op een zichtbare, provocerende manier dat dit voor hen belangrijker is dan het spelletje dat ze verondersteld worden mee te spelen, heel goed wetende dat dit hun duur te staan kan komen. Eden Hazard riskeert niets, behalve die gele kaart dan – wat niet erg is want hij wordt toch vervangen aangezien hij niet meer in staat is de negentig minuten vol te maken. De Iraanse voetballers daarentegen worden bij hun terugkeer van dit brood-en-spelentornooi misschien geschorst, als ze al niet voorgoed verdwijnen in een of andere martelkerker van het ayatollahregime. Geen voetbalvedette of Fifa-bobo die zich daar om zal bekreunen.
Voetbal? De bal is rond, een match duurt negentig minuten en op het eind winnen de Duitsers. Zo eenvoudig was het vroeger. Maar vandaag gaan die clichés niet meer op. Het is niet meer mogelijk niet meer in te zien hoe grondig fout het spelletje geworden is. De enige juiste houding is dit tornooi de rug toekeren en hopen dat het over vier jaar in een fatsoenlijk land wordt georganiseerd zodat we er weer wat plezier aan kunnen beleven.
