baraque lecture 8
Daniel Pennac beschrijft hoe tot volle bloei gekomen volwassenen hem in een restaurant of op straat op de schouder tikken en hem enigszins beschroomd maar toch een beetje glunderend aanspreken:
Ne touchez pas l’épaule du cavalier qui passe.
Een wonderlijke aanspreking! Maar Pennac zegt de volgende verzen op van het gedicht dat hij zijn leerlingen zoveel jaar geleden heeft laten vanbuiten leren. Waarop die persoon opnieuw aanvult, enzovoort…
C’est le genre de situation où vous ne regrettez pas d’être devenu ce professeur que, désormais, vous n’êtes plus.
Decennia geleden beëindigden deze vriendelijke volwassenen als schrale kinderen hun middelbare school, vaak met de hakken over de sloot.
We vernemen dat Pennac van zijn leerlingen verwachtte dat ze elke week een tekst uit het hoofd leerden, en dat ze te allen tijde het aldus verworven corpus van op den duur dertig (30!) teksten moesten kunnen reproduceren.
